Happiness: We're all in it together.*

Bad trip ako nung Wednesday sa 193. Hanggang ngayon, di ko pa rin ako matigil sa pag-iisip, pagka-inis, at panghihinayang.

Dahil last 'student for the day' ng class, may twist na nangyari: sa halip na bumunot ng index card, pwedeng magvolunteer ang gusto. Mula nang magstart ang 'student for the day', lagi na 'kong nagwiwish na ako ang matawag, so I thought it was my chance. I volunteered. Hindi ako magvuvolunteer kung hindi ko aral na aral ang lecture at ang readings. Kahit may sakit ako the night before, pinilit ko ang sarili ko. I even memorized a few pages of the assigned readings para sigurado. Sa madaling salita, kahit anong offer ni sir ay magdi-deal ako dahil handang-handa ako that day. Hanggang sa magtanong ulit si sir kung sino pa gusto. Nagtaas ng kamay si Pido, who happened to be one of my best friends. Pabiro, alam kong medyo di maganda, pero gusto ko talagang mangyari, sinabi ko kay Tonet: "sabihin mo kay Pido umatras na siya", na sinabi naman ni Tonet, pero walang epekto. Naramdaman ko kasi agad na once na may iba pang nagvolunteer at nagkaron ng bunutan, hindi ako ang matatawag na siya ngang nagyari, si Pido ang 'student for the day'.

Bago magstart ang question and answer, sinabi ko sa sarili ko: "Pido, dapat i-perfect mo yan." Bakit? Kaibigan ko siya at kung di man ako ang mabigyan ng chance na makaperfect, syempre gusto ko kaibigan ko. First two questions, di nya nasagot, at di ko mapigilang iuntog ang ulo ko sa upuan dahil sa disappointment. Pero alam kong wala siyang kasalanan, at wala din akong karapatang magalit. Pero ok lang naman siguro kung sabihin kong disappointed ako at hinayang na hinayang. Dagdagan pa ng mga naririnig ko, "dapat ikaw na lang, sayang." Questions 1 to 9, alam ko ang sagot. Nagwish ako na sana di ko alam ang sagot sa last question para di ako manghinayang nang husto. Pero hindi, alam ko ang sagot, at kulang na lang umiyak at maglupasay ako para malaman ng mga tao ang naramdaman ko.

I could have answered all the questions. I could have erased the deductions from my ‘stealing power’. I could have been the best 'student for the day'. I could have had Friedrich Caspar's painting (kahit printed copy lang sya) as a prize. Ang sakit sakit talaga. Alam kong merong di makakaintindi, pero ok lang, I just want to express what I feel. I desired to be the 'student for the day'. Nang mabunot si Pido, pinalakas ni Sir ang loob ko na pwede pa naman daw akong magkaron ng star sa steal na hindi din nangyari dahil di ako nabunot para sumagot. I replied. "Sir, I want to be the student for the day." Totoong totoo ‘yun, kahit hindi ko pa maperfect, gusto ko talaga, gusting-gusto. Kaya di ako takasan ng panghihinayang. 'Yun pa rin ang naiisip ko sa mga bakanteng oras, na ayokong nangyayari sa akin dahil talagang nasasaktan at nahihirapan ako.

Siguro naramdaman ni Sir Pilapil 'yung desire ko na maging 'student for the day'. Nag-offer sya sa'kin na after ng exam, we'll have a special 'student for the day' session. Pag naperfect ko, may +3 ako, at akin na ang gawa ni Caspar. I accepted the deal with no hesitation. But still, iba pa rin sana kung ako ang nabunot last Wednesday. Pero ganun lang siguro talaga. Kung hindi para sa'kin ang isang bagay, matuto akong tanggapin ang katotohanan, at umasa na meron pang naghihinaty para sa'kin. ^_^

*Galing sa Brazil, ang movie na pinanood namin sa class. Naappreciate ko na ngayon 'yung film, ang ganda pala.

Kay Pido, di ako galit sa'yo. Pero sana talaga hindi ka nagtaas ng kamay, at aaminin ko, ayaw kita makita nung Wednesday sa inis. Pero sabi ko nga, di ako galit dahil wala ka namang kasalanan.